Bazen insanlar geçer hayatımızdan.
Bir kelime gibi, bir cümle gibi. Bazen de bir ses gibi…
Söylenmeden önce var olan, duyulduğu anda kaybolan.
Sen öyle geçtin.
Ne tam girdin içeri, ne de tamamen çıktın.
Bir tür yankı gibi kaldın duvarlarımda.
Sustum, hâlâ duyuluyordun.
Konuştum, sesi karışıyordu içine.
Geceleri düşünürken fark ettim: Bazı insanlar gitmez.
Sadece sessizleşir.
Tıpkı şehir gibi…
İçinde binlerce insan varken bile, yine de bazen gürültüsüzdür ya, öyle bir şey.
Bir çiçek gibi gelmedin sen, baharı getirmedin.
Ama toprağıma dokundun.
O yüzden solmak gibi olmadı gidişin, daha çok kök salmak gibi.
Acıdan bir tür hayat öğrenmek gibi.
Bir de rüyaları var bu işin.
Bazı geceler çıkageliyorsun.
Konuşmuyoruz ama her şey anlatılıyor.
Bakışlarla değil, o eski yarım kalan melodilerle…
Ne çok şey sığmış zamanın içine.
Ve ne kadar az şey gerçekten geçmiş.
Bazen düşünüyorum…
Unutmak mı, yoksa alışmak mı daha zor?
Unuttum desem, yalan.
Alıştım desem, eksik.
Sadece sessizliği kabul ettim.
Ve biliyor musun?
Bazı insanlar hayatımızdan çıkmaz.
Sadece, içimize taşınırlar.
Yer değiştirirler.
Bir sokaktan bir şarkıya, bir mektuptan bir kokuya…
Ve biz yaşadıkça, onlar da hep biraz kalır.
Bir ses gibi.
Duyulmasa da var olan.
Aky 25 Mart
Comments